sztuczne zmiany niebytu obecnego i nieobecnego

od kilku lat szukam swojego miejsca. w blogosferze jestem dokąd pamiętam, a na platformę Gmail'a przeniosłam jakieś cztery, pięć lat temu. można było mnie znaleźć pod wieloma adresami i pseudonimami. kiedy już myślałam, że znalazłam swoje własne, małe miejsce zawsze coś musiało się spierdolić - to ktoś z zewnątrz mnie znalazł; to stało się coś, co sprawiło, że już nie mogłam wykrztusić ani jednego słowa na klawiaturze w danym miejscu; to pewnego dnia po prostu siadałam do napisania czegoś, zaczynałam i nigdy nie dokańczałam sprawiając, że w zakładkach było kilkanaście nieskończonych listów, które nigdy nie ujrzały światła dziennego.
najdłużej byłam w moim poprzednim miejscu, gdzie spędziłam ponad rok na pisanie wszystkich moich skrytych myśli. jednak po pewnym czasie posty zaczęły ukazywać się raz, dwa razy lub trzy na miesiąc. w opublikowanych słowach nie było już miłości, chęci, szczerości a przede wszystkim mojego zaangażowania. pisałam, bo... pisałam żeby pisać. nie umiałam również być już sobą - to chyba najważniejszy powód, dla którego odeszłam z poprzedniego miejsca. nie umiałam pokazać prawdziwej siebie i swoich najboleśniejszych, najradośniejszych lub najbardziej mało subtelnych myśli. bałam się? a może po części wstydziłam?
miałam kilka naprawdę bliskich mi osób, które poznałam w wirtualnej rzeczywistości i miałam z nimi bardzo dobry kontakt. jednak, jak zwykle, wszystko spieprzyłam. nie miałam ochoty na żadne rozmowy, nie chciało mi się odpisać na smsy. a może zrobię to później, za każdym razem pojawiało się to zdanie w mojej głowie, kiedy ktoś do mnie napisał. to później przeradzało się w dni, tygodnie, miesiące...
ja, chyba się bałam. tak sobie siedzę teraz z kubkiem nigdy się nie poddawaj zbyt mocnej mocnej kawy i analizuję wszystko po trosze. i wydaje mi się, że ja się po prostu bałam; bałam się, co osoby, które mnie znają od dłuższego czasu i które mają ze mną bliższy kontakt, pomyślą o moich słowach? bałam się opisać to, co we mnie najgłębiej siedziało i nigdy nie ujrzało światła dziennego, które gdzieś chciało wyjść i pokazać, że każdy człowiek ma takie myśli, że każdy z nas myśli o pewnych rzeczach i są one jak najbardziej ludzkie, a nie lubi o tym rozmawiać lub nie umie.
bałam się obraźliwych komentarzy. bałam się tak bardzo codziennego hejtu. bałam się nawet tych cholernych myśli ludzi po drugiej stronie nawet jeśli miałam ich nigdy nie usłyszeć lub nie przeczytać. i teraz zadaję sobie pytanie: no i po co? po jaką cholerę ja się bałam? to ma być przecież moje miejsce. ja piszę tutaj tylko i wyłącznie dla siebie, bo czuję taką potrzebę. dlaczego więc mam ukrywać to, co najbardziej chciałabym tutaj napisać?
byłam głupia. byłam głupia, że poddawałam się presji, którą sama sobie stworzyłam, że nie umiałam przekroczyć bariery i granicy, które sama zbudowałam.
a teraz, kiedy siedzę i piszę ten post i powtarzam sobie, że nie mam się czego bać i przejmować to coraz bardziej wierzę w to, że tak jest i że to miejsce jest chyba dla mnie odpowiednie. udało mi się przełamać wszystkie niezapisane reguły już pierwszym wpisem. i bardzo, ale to bardzo bym chciała, aby to miejsce było moim ostatnim.
nie chcę już więcej szukać i planować wszystkiego od nowa.
ziarenko już zasiałam. teraz czekam aż zakiełkuje na dobre.