Twoje powroty są piękne. są one moje, jedyne. wracasz za każdym razem do mnie a kiedyś jeszcze do Niej. czekam na Ciebie jakbym zapadła w sen zimowy, a za każdym razem, kiedy mam po Ciebie na drugi dzień jechać, odebrać Cię jak długo wyczekiwany prezent od życia, rozkwitam jak na wiosnę, a w trakcie Twojego pobytu dojrzewam jak na lato.
Twoje powroty są piękne, przesycone nowymi smakami tęsknoty. tęsknoty coraz bardziej intensywnej, ale coraz głębiej osadzonej w miłości. dojrzewamy.
jutro jadę po Ciebie, kochanie.
a tutaj się zmieniam. powoli, krok po kroku dochodzę do siebie po dłuższym nieistnieniu. niebycie. szukam własnej przestrzeni po przestoju. myślicie, że mi się uda? będę umiała powrócić?
skoro to piąty wpis w tym miesiącu to może coś z tego będzie...
I tęsknota jest piękniejsza, kiedy człowiek ma na co czekać...
OdpowiedzUsuńMnie do bloga wraca się dość trudno... ale nie wracać nie umiem. Nie wiem, czy to o ilość wpisów chodzi czy raczej o to, żeby być, kiedy czujesz taką potrzebę. Wydaje mi się, że o to drugie właśnie.
na pewno chodzi o to drugie, zdecydowanie. jednak jakoś brakuje mi tego miejsca i chciałabym być tutaj częściej. dość długo jestem w blogosferze i jak mnie nie ma tutaj, to jakoś źle mi z tym... dużo tutaj zostawiłam, żeby od tak jakoś to zostawić.
Usuńsęk w tym też, że chcę pisać, chcę się tutaj dzielić wszystkim, ale od jakiegoś czasu nie umiem.
Znam to uczucie aż za dobrze.. Mam tysiące słów w głowie, ale one więzną gdzieś po drodze i nie jestem w stanie ich z siebie wydobyć. A im dłużej ten zastój trwa, tym później ciężej się wraca. 5 maja wybije mi dziewięć lat na blogu (nie liczę wcześniejszych prób pisania gdzie indziej). Patrząc na to co się w moim życiu przez te lata wydarzyło to mogłabym powiedzieć, że jest na nim wszystko - dobre i złe momenty, te najgorsze, najpiękniejsze... Tak się mówi, że od przeszłości trzeba się oderwać, ale chyba nie aż tak, ja się z tym nie zgadzam. Dlatego się tęskni.
UsuńTrzymam kciuki.
OdpowiedzUsuń