Na chwilę, chce się wyspać

Po dwudniowym napadzie płaczu i histerii nastała chwilowa cisza. Pierwszy raz od dłuższego czasu byłam szczera wobec siebie i mówiłam. Może nawet rozmawiałam. Po części wzięłam na klatę wszystko co we mnie siedziało. Nadal nie jestem pewna, czy dobrze zrobiłam, że otworzyłam się przez kimś zupełnie innym i niespodziewanym, niż moja mama czy G., ale może... Może coś w końcu zacznie się dziać. Może w końcu nabiorę odwagi, by udać się na pierwszą rozmowę do specjalisty.

Boję się iść na taką wizytę. Nigdy nie byłam. Nawet nie wiedziałabym od czego zacząć i wiem, że nerwy wzięłyby górę nad schowanym gdzieś spokojem i pękłabym jak bańka. Nie wiem, czy umiałabym się opanować. Rozpadłabym się.

W tym roku zaczęłam studia zaoczne. Wykłady oglądam na żywo przez platformę uczelni, ale na ćwiczenia muszę już jechać. Do tej pory były tylko jedne. Tylko raz byłam na uczelni od września. Dlaczego? Boję się iść tam do ludzi, rozmawiać z nimi, być wśród nich. Boję się również nawiązać jakikolwiek kontakt z wykładowcą. Kiedy pyta o coś grupę, zaczyna wybierać kogoś do odpowiedzi, a za którą nie ma oceny, zaczynam się denerwować, pocić, a temperatura wewnątrz mnie wzrasta. Mam ochotę zapaść się pod ziemię, bo boję się, że źle odpowiem i stanę się pośmiewiskiem mimo, iż wiem, że na sali są sami dorośli ludzie.

To jest jedna z wielu sytuacji. Ale o dziwo, nie mam problemu z obsługiwaniem klientów na sklepie oraz nie boję się konfrontacji z nimi, kiedy ich reklamacja zostanie odrzucona lub kiedy nie przyjmują do wiadomości, że u nas w sklepie zwrotów nie ma. Ale znów mam nerwy, kiedy idę do pracy, czy kiedy jadę samochodem i już na zapas boję się, czy będę miała gdzie zaparkować. Takie codzienne rzeczy. Śmieszne, prawda?

Oczywiście nie mogę zapomnieć o problemach ze snem. Dzisiaj zainwestowałam po długiej, bardzo długiej przerwie w tabletki na sen. Wiadomo, te dostępne od reki nie są nie wiadomo jak mocne, ale mam nadzieję, że w końcu normalnie prześpię noc. Chciałabym zasnąć i nie budzić się z bijącym ze strachu sercem. Chciałabym móc zasnąć przy zgaszonym świetle i wyłączonym telewizorze... Chciałabym się nie bać. I o dziwo, chciałabym usłyszeć dźwięk burzy i odgłosy deszczu bijącego o szybę.