nikim

nastał grudzień. wszyscy szaleją w zakupowej gorączce związanej z mikołajkami i nadchodzącymi świętami, dzieci nie mogą doczekać się prezentów, większość młodych ludzi czeka na dłuższe wolne, a jeszcze inni, zapewne w większej liczbie ja się do nich zaliczam sztucznie uśmiechają się i to bardzo w bardzo przezroczysty sposób i cieszą z corocznych świąt. w tym wszystkim siedzę gdzieś z boku, chowam się na zapleczu, uciekam od odpowiedzialności i... twierdzę, że jestem kimś niepotrzebnym.
od jakiegoś tkwi we mnie jakiś problem, którego nie mogę znaleźć i zwalczyć w sobie: mam problemy z koncentracją w pracy (popełniam głupie błędy, które później rzutują na mojej własnej wartości i poczuciu do przynależności zespołu), nie umiem odnaleźć na nowym stanowisku w pracy, przytyłam, mam problemy z wysypianiem się (ciągle wstaję zmęczona, nie mogę się wyspać ani całkowicie zregenerować), nie czerpię całkowitej radości z posiadanego życia (chodzę przymulona, nie umiem odnaleźć się w towarzystwie, chowam się pomiędzy ludźmi, odpuściłam treningi, a w pracy jestem zacofana), kiedy przyjeżdża narzeczony nie mam nawet ochoty na seks (zmuszam się do kochania, nie mam z tego satysfakcji tak jak kiedyś), unikam kontaktu z ludźmi, a jednocześnie brakuje mi tego jak cholera...
na pierwszy rzut oka jest dobrze. pierwsze spojrzenie na mnie nie powie Ci o mnie nic tylko zwyczajna. a ja nawet nie myślę o sobie w ten sposób, chociaż bardzo bym chciała. wiem, że jestem zmęczona i mam wyjebane na wszystko, ale również przejmuję się i nie umiem odgrodzić się murem.
wiesz, że to jest kolejny post, który piszę ze łzami w oczach, a tusz do rzęs mam cały rozmazany pod nimi? czy wiesz, że w moim środku, szaleje tysiąc uczuć, a jednocześnie nie czuję nic?

brakuje mi szczerej rozmowy. brakuje mi osoby, którą mogłabym zaprosić do siebie na noc i rozmawiać bez końca; osoby, przed którą mogłabym się otworzyć i która w żaden sposób by mnie nie oceniała tylko powiedziała, że to oni są zamknięci i nic nie widzą.
dotarłam do takiego punktu, z którego nie chcę wyjść, czyli chcę zostać w domu i spać i spać mimo niewyspania.

nie wiem co więcej mogę napisać. narzeczony dzisiaj wyjechał do pracy, a kiedy ja wróciłam ze swojej załamałam się, usiadłam pod ścianą w kuchni i z własnej głupoty i bezradności zaczęłam płakać. w powietrzu unosi się zapach kurczaka w przecierze pomidorowym i świeżo gotowanych ziemniaczków, a ja nie umiem cieszyć się z nowej diety. nie umiem zapanować nad swoim brakiem siły tylko rozbijam się i w kółko sklejam, nie zwracając na rozdarte wnętrze. sztucznie zapycham się czymkolwiek. byleby się złapać.

jestem Gosia. mam 23 lata. jestem dla siebie nikim.