nieidealna

jest źle. nie z nami, bo wszystko co związane z nami jest takie, jakie powinno być. tylko ze mną jest źle. z moim życiem jest źle. przytyłam, straciłam jakąkolwiek motywację i bardzo powoli staję na nogi. stałam się wyrodną i nieidealną córką, gdyż nie wybieram się na studia w tym roku, a już masz rok plecy!, jak to moja rodzina sobie wymarzyła. na dzień dobry od każdego słyszę niszczysz sobie tylko życie! czemu Ty chcesz sobie zniszczyć życie?. tylko jedna babcia, która jest daleko ode mnie, wspiera i rozumie moją osobę. a reszta? zachowuje się tak jakbym popełniła morderstwo lub inną niewybaczalną zbrodnię. w domu panuje ciężka atmosfera, a ja nadal nie znalazłam pracy.
przez cały ten okres, kiedy mnie tu nie było, to tylko przez dwa tygodnie czułam, że żyję. i to były te dwa tygodnie, które dorywczo pracowałam u koleżanki i kilka dni spędzonych tylko i wyłącznie z Tobą.
nie wiem co mam robić. płakać mi się chce. wsparcie mam tylko w Tobie, a Ciebie od dwóch dni już nie ma. ostatnio oglądaliśmy mieszkania... takie rozwiązanie już nam chodzi po głowie mimo, że nie mam pracy, a co dopiero kiedy ją znajdę?
chcę tylko pracować. nie będę musiała wtedy siedzieć w domu i użerać się z niewypowiadanymi myślami ojca i który wyżywa się na mojej młodszej siostrze, która poszła do innej szkoły niż on chciał, stawiając na swoim skończysz jak Twoja siostra - w sklepie na kasie.
chcę mieć wsparcie od własnych rodziców. czy o tak wiele proszę?
mam Ciebie, kochanie. i muszę być silna, bo Ty teraz bardziej potrzebujesz siły niż ja. ale wiesz... czasem po prostu chcę być słaba i popłakać. tak jak ostatnio w Twoim samochodzie.

brakuje mi, kurwa, stabilizacji.