bez ładu i składu

siedząc tutaj pierwszy raz od dłuższego czasu i szukając jakiekolwiek natchnienia przy gruszkowo-cynamonowej herbacie, zastanawiam się, czemu nie umiałam ubrać w słowa listopada? w tamtym miesiącu nic się nie pojawiło, nie odezwałam się ani słowem. może dlatego, że wszystko dopiero układam? dlatego, że świeżość nowego życia nie jest jeszcze na tyle trwała, aby cokolwiek o niej mówić, pisać? nie wiem, może. wiem jednak, że brakowało mi tego miejsca i tych kilku osób, które tu zaglądają i zostawiają po sobie ślad. ktoś może jeszcze tutaj czeka na moich kilka słów...

odnalazłam się w pracy. mam szkice planów, które chciałabym z Tobą zrealizować, kochanie. zaczęło nam się układać, lepiej niż jakiś czas temu. wiemy, czego chcemy i jak chcemy to zrobić. mam nadzieję, że będzie to tylko kwestia czasu, bo to jedyna rzecz, jaka stoi nam na przeszkodzie. listopad był trochę burzliwym miesiącem, ale to właśnie wtedy zdałam sobie sprawę, jak bardzo zależy nam na sobie i ile razem przeszliśmy: śmierć Twojej mamy, próba skłócenia nas ze sobą, poróżnienia na każdej życiowej płaszczyźnie. ale zauważyłam też, że bardzo się zmieniłam. odeszłam od książek, od wyrzeźbionych drzwi mojej fantazji i wyobraźni, nie szukam już magii ani lustrzanego odbicia różniącego się od obecnego ludzkiego życia. nie porywam się w słowach. nie zatapiam się już w dźwiękach, zapachach... brakuje mi tego. w pewnym stopniu zmieniłam się przez Ciebie, a przecież to zupełnie normalne, bo jak poznajemy kogoś to po części przejmujemy jego styl bycia aby się bardziej zbliżyć i poznać. nie mam tutaj nikomu ani niczemu za złe, że się tak stało - że się zmieniłam. tylko... chciałabym od czasu do czasu powrócić do tej cichociemnej niewinności i zniknąć na parę godzin. tylko nie umiem... jak sobie z tym poradzić?