cztery ściany ciemności

piszę ten post z zatkanym nosem i cieknącymi łzami. piszę, siedząc na łóżku w czterech ścianach samotnej ciemności obdarta do pierwotnej natury człowieka. piszę, mając ochotę zapalić i wypić, mimo, że w ogóle nie palę, a piję tylko od święta. piszę, zastanawiając się czy spokojny sen dzisiaj dotrze do mnie i ukoi chociaż na chwilę galopujące smutne serce.
czuję się nijaka; jakbym nie miała żadnego wyboru mimo niezależności. boli mnie moje wnętrze. nienawidzę takich momentów po zachodzie słońca, w których kładę się spać z bolącym brzuchem i piekącymi oczami. ale najbardziej nienawidzę tego, że z to z Twojego powodu tak się dzieje, że to przez Twoją osobę takie noce goszczą w moim życiu. kocham Cię najbardziej na świecie i to właśnie dlatego te kłótnie i łzy są tak bardzo gorzkie.
dlaczego tak się dzieje? dlaczego nie chcesz mnie zrozumieć? dlaczego nie widzisz mojego wnętrza, które czasem krwawi? coś jest nie tak, bo ja nie nie umiem boję się przed Tobą otworzyć do granic możliwości. a to dlatego, że znam Twoje reakcje; nie umiesz odbierać moich bodźców, które nie zawsze da się opowiedzieć wraz ze wstającym słońcem.
boli mnie.
boli mnie mój ból.

proszę, wejrzyj w końcu we mnie i zobacz, którędy szczęście mi (nam) ucieka...